Hoi allemaal,

Daar ben ik weer, nog steeds in Nepal. Ik ga hier zelfs iets langer blijven dan gepland! Eigenlijk zou ik 31 mei terug naar Nederland vliegen, maar omdat ik het gevoel heb dat ik hier nog niet klaar ben, blijf ik twee weken langer. Ik kom nu terug op 14 juni.

De afgelopen weken zijn intensief geweest. Of, laat ik het niet te algemeen maken, vooral de laatste acht dagen. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Ik wilde graag een trek gaan doen in de Himalaya en heb uiteindelijk een groepje mensen gevonden die dat ook wel zagen zitten. Met zijn vijven besloten wij de trek naar Annapurna Basecamp te gaan maken, een tiendaagse trek van Nayapul naar Annapurna Basecamp (ABC) en terug. Helaas werden net voordat wij zouden vertrekken twee van de vijf groepsleden ziek - en ik volgde. Ik heb zelf alleen hoge koorts gehad en ik ben nog steeds erg aan het hoesten, maar de andere twee groepsleden hebben zelfs in het ziekenhuis gelegen. Ondertussen gaat alles weer helemaal prima met hen, maar daardoor werd de trek een week uitgesteld en besloot ik om eerst naar Lumbini te gaan.

Lumbini ligt op de grens met India en is de geboorteplaats van Siddharta Gautama: Boeddha. Volgens de overlevering rustte Maya Devi op weg naar huis in Lumbini uit. Het was warm die dag en ze nam een bad in de vijver. Daar begonnen de weeën. Maya Devi stapte uit de vijver en beviel van Boeddha. Hij kon direct praten en deed zeven stappen in vier richtingen. Ter ere van Maya Devi is een tempel opgericht, de belangrijkste bezienswaardigheid van Lumbini.
Na de teloorgang van het Boeddhisme in de negende eeuw in India, raakte Lumbini in verval. Zes eeuwen later verwoestten moslimlegers de overige heiligdommen. Van de oorspronkelijke monumenten is dus weinig bewaard gebleven, maar Lumbini groeit in populariteit en dat doet de stad goed. Er zijn plannen om alles in ere te herstellen, en zelfs nu vind ik Lumbini de moeite waard om te bezoeken. Maar wel in het voor- of najaar. Nu was het namelijk 45 graden en veel te warm om de hele dag over het 9km2 grote veld te lopen. Toch heb ik veel van Lumbini gezien en heb ik genoten van de omgeving en de aapjes. Gelukkig was ook de tien uur durende busrit de moeite waard, het is de mooiste busrit die ik in Nepal heb gemaakt. Helaas ging op de terugweg de bus kapot en duurde de reis 1,5u langer, het blijft Nepal.

Na mijn bezoek aan Lumbini had ik nog een dag om de laatste voorbereidingen te treffen, want op zondag vertrokken wij met zijn allen voor de trek naar ABC. Gewapend met permit, afritsbroek, wandelstokken, backpack, zonnebrandcreme en handschoenen gingen wij helemaal in stijl op weg, eigenlijk niet wetende wat ons te wachten stond. Gelukkig.
De trek is loodzwaar geweest. Het is moeilijk te omschrijven hoe zwaar het was, je moet het gedaan hebben om het echt te begrijpen. We hebben 80km gelopen, en ABC ligt op een hoogte van 4200m. In de sneeuw dus, met minder zuurstof en kans op hoogteziekte. Maar ABC was de hemel, de weg er naar toe ging door de hel. We hebben negen uur per dag gelopen, berg op, berg af. Urenlang trappen oplopen, trappen aflopen, watervallen doorkruizen, bergen oversteken, rotsen beklimmen. Iedereen heeft minstens drie keer per dag gedacht niet meer verder te kunnen. Ik heb spiertjes in mijn kuit gescheurd, mijn backpack gebroken, twee teennagels verloren en mijn knie opengehaald. Ik heb elke dag lopen janken, ik heb overgegeven en gezweet zoals ik nog nooit heb gedaan. Het is fysiek het zwaarste dat ik ooit heb gedaan, zwaarder dan alle fietsvakanties achter elkaar. Maar het was het waard. Ik ben naar de top van de wereld gelopen, ik heb doorgezet terwijl ik dacht niet verder te kunnen en ik heb het gehaald, ik heb de bergen gezien zoals ik ze nooit meer zal zien, ik heb in de jungle gelopen, bloedzuigers van mijn benen moeten knijpen, ik heb mijzelf elke dag een paar keer overwonnen. En dat is het waard. Uiteindelijk gaat het niet over basecamp, over de natuur, over het zien van de bergen. Het gaat over grenzen verleggen, jezelf pushen, het gaat om discipline en overwinning. En dan kun je trots zijn. En dat ben ik ook. Trots op mijn kapotte benen, kapotte tas en stinkende kleding. Trots op mijn Annapurna Basecamp t-shirt. Trots op dat ik het heb gehaald.

We hebben de trek in acht dagen gelopen in plaats van tien, dus ik heb nu wat extra dagen in Pokhara. Ik was van plan aan het eind van de week een yoga en meditatiecursus te gaan doen, maar mijn kuiten mag ik niet stretchen. Ik hoop dus alleen een meditatiecursus te volgen deze week en dan ga ik volgende week naar Kathmandu. Daar heb ik nog anderhalve week om toerist te spelen en mijn reis af te sluiten. Op 14 juni vlieg ik terug naar Nederland via Istanbul. Ik ga genieten van mijn laatste weken hier en wens jullie ook allemaal een mooie tijd!

Liefs,
Danielle